Nederlands- Samenvatting de Kroongetuige Maarten 't Hart

Samenvatting

Leonie en Thomas hebben een huwelijk zonder kinderen. Leonie is onvruchtbaar en baalt daar heel erg van, ze probeert van alles om toch zwanger te raken. Thomas heeft droomt wel eens over hun ongeboren kind.

Als Leonie naar een week bij haar moeder gaat logeren om daar naar een bekende gynaecoloog te gaan, gaat Thomas veel met Jenny Fortuyn om. Jenny werkt in de bibliotheek en stempelt daar de boeken af. Als Thomas en Jenny ’s avonds op kroegentocht gaan, raken ze allebei behoorlijk aangeschoten. Thomas probeert Jenny nog over te halen om met hem mee naar huis te gaan maar daar wil ze niets van weten omdat hij zo dronken is. Terwijl het heel slecht weer wordt, loopt Jenny naar huis. Thomas twijfelt nog of hij achter haar aan zal lopen maar doet het toch niet.

Terwijl Thomas onderzoek doet naar het kannibalisme onder ratten na een paar dagen niet eten, komen twee rechercheurs binnen. Ze heten Meuldijk en Lambert. Ze zoeken Thomas omdat Jenny is verdwenen en hij zou de laatste zijn die haar heeft gezien. Ze verhoren Thomas en gaan later weer weg. Thomas besluit na sluitingstijd nog even bij het appartement van Jenny te gaan om haar te zoeken. Daar treft hij de rechercheurs weer aan, ze ondervragen hem nog een keer. Thomas vertelt dat ze overal kan zijn want ze had heel veel vrienden. Hij kende heeft haar weleens horen praten over twee mensen: een Braziliaan en Robert. Robert heeft hij ook een keer gezien, hij gaat binnenkort naar Zuid-Amerika emigreren.

’s Nachts wordt Thomas zwetend wakker. Hij gaat even uit bed en gaat naar een opera van Verdi luisteren, zijn vrouw Leonie komt ook uit bed. Ze vertelt hem dat ze liever naar Schumann luistert. Ze krijgen ruzie over het feit dat Leonie onvruchtbaar is en dat ze allebei van andere muziek houden.

Lambert nodigt Thomas uit op gesprek en hij blijft zeggen dat Thomas wel erg verdacht is. Lambert wil zijn kleren bekijken op bloedspetters en andere verdachte stoffen.                                Thomas vindt het goed maar wil dat Leonie er buiten blijft aangezien zij niet mag weten dat Thomas een week met een andere vrouw heeft doorgebracht. Ze spreken af dat Lambert de volgende dag langskomt bij hun huis en doet alsof hij een collega is van Thomas. Leonie vindt het allemaal maar raar want hij lijkt helemaal niet op een collega, hij ruikt niet naar formol en hij heeft veel te grove handen voor een onderzoeker.

De volgende dag wordt Thomas gebeld of hij even naar het bureau wou komen. Daar hoorde hij dat er bloedvlekken op zijn kleding waren gevonden. Thomas legt uit dat dit komt omdat ze ratten doodmaken en dat nogal spettert. Lambert vindt het maar een beetje vreemd en vraagt of er nog meer mensen werken. Thomas vertelt over Alex. Maar Alex is op vakantie en daardoor moet Thomas het laboratorium nu in zijn eentje gaande houden.

Thomas wordt toch gearresteerd wegens het feit dat de ratten volgevreten leken de dag nadat Jenny verdween en er geen ratten waren verdwenen.  Een man die tegenover het laboratorium woont schijnt een man en een vrouw op de avond van de verdwijning het laboratorium in zien gaan en uiteindelijk kwam alleen de man weer naar buiten. Lambert trekt de conclusie dat Thomas waarschijnlijk het lijk van Jenny heeft gevoerd aan de ratten.

Nu Thomas in de cel zit kan Leonie uitzoeken of de theorie van Lambert wel juist is. Ze gaat uitzoeken of tweehonderd ratten in twee uur tijd een lijk op kunnen eten van 50 kg. Samen met Alex komt ze erachter dat dit niet kan. Ondertussen schrijft ze brieven met Thomas en probeert Leonie uit te zoeken wat Thomas zich nog kan herinneren van die nacht.  Thomas vertelde dat hij niet meer zoveel voelde voor Leonie en dat hij daarom met Jenny om is gegaan. Samen kwamen ze eruit dat de ratten vol zaten vanwege het feit dat de buitenlandse schoonmaaksters de ratten weleens voerden en dat nu ook hebben gedaan. Volgens de rechercheurs is het beter als Leonie en Thomas geen contact meer hebben omdat Thomas nog steeds zwijgt, dus mogen ze elkaar ook geen brieven meer schrijven.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             Nadat ze geen brieven meer naar Thomas mag schrijven gaat ze een dagboek bijhouden om haar gevoelens te uiten. Ze weet zeker dat Lambert fout is en probeert de waarheid te achterhalen.

Ze gaat naar de cafés waar Jenny en Thomas zijn geweest, naar de man die tegenover het laboratorium woont,Jenny’s appartement en naar de buurvrouw van Robert.

 In de cafés hoorde ze vooral dat Jenny met iedereen de koffer in duikt en dat Thomas totaal niet bij haar past.

De buurman van het laboratorium vertelde dat hij om half vier wakker werd, dat hij een man en een vrouw op het bordes zag staan. De man deed een beetje onhandig, net zoals Thomas. Daarom dacht de man dat Thomas daar die avond was, maar hij kon het niet met honderd procent zekerheid zeggen. De vrouw was nogal groot, langer dan de man. Toen rond half zes kwam alleen de man weer naar buiten en hij stapte alleen de auto in.

Een aantal dagen daarna bezocht ze het appartement van Jenny. Daar ontmoet ze het huisgenootje, Arianne. Die vertelt dat Jenny Thomas ergens voor gebruikte want normaal viel ze nooit op types als Thomas. Ze viel meer op Robert, wie nogal vuile zaakjes deed. Uiteindelijk is Robert gevlucht want Jenny wou altijd seks met hem, wat hij niet wilde.

Leonie gaat de kamer van Jenny binnen en ze ontdekt dat de manier waarop de theebladeren in het theekopje zitten, hetzelfde is als hoe rechercheur Lambert de bladeren in het kopje doet (als een kruis).

Dan gaat ze op bezoek bij de buurvrouw van Robert. De vrouw is een beetje chaotisch, ze vertelt alles door elkaar. Ze vertelde dat het sneeuwde toen Robert en zijn vrouw vertrokken, maar dat lijkt Leonie vreemd want het was in het voorjaar.

Op aanraden van Arianne gaat ze naar het vrouwenhuis waar Leonie ook bij zat. Ze vertelden dat Jenny er al een tijdje niet was geweest, en ook niet de dag voor het misdrijf. De vrouwen daar geloven allemaal dat ze is opgegeten door de ratten en Leonie ontkent het. Iedereen is tegen haar en Leonie rent weg.

Lambert heeft de kleren van Jenny gevonden op het toilet in het laboratorium, de laarsjes die ze aan zou moeten hebben volgens Thomas had ze alleen niet aan. Dit bewijst dat ze niet opgegeten is door de ratten want anders zou haar kleding ook opgegeten moeten zijn. Leonie begint aan de onschuld van Thomas te twijfelen, hij heeft namelijk in zijn studententijd een filmpje gemaakt. Hierin dreef een mensen lijk tussen de zeekoeien. Opeens kreeg ze een idee en ging naar het lab. Ze bekeek de geconserveerde wezens en inderdaad , er dreef een vrouwen lijk tussen de zeekoeien. Ze schrikt enorm en wordt steeds oplettender. Ze vertelt het aan niemand.

Thomas moet intussen voor de rechter verschijnen. Hij wordt daar ook nog beschuldigd van het stelen van drugs uit het laboratorium, die daar lagen wegens het teveel van subsidie. De advocaat van Thomas krijgt Thomas weer vrij. De kroongetuige zou namelijk een auto weg horen rijden met de man erin maar Thomas heeft niet eens een autorijbewijs.

Nu Thomas weer thuis vertelt Leonie dat ze niet overtuigd is van zijn onschuld. Ze zegt dat ze een vrouwen lijk heeft gezien tussen de zeekoeien. Thomas gelooft dat niet maar gaat toch met haar mee naar het lab. Daar ziet Thomas ook dat er een lijk tussen de zeekoeien zit en moet overgeven. Plotseling hoort Leonie voetstappen op de gang en in de deuropening staat Lambert. Maar hij en Thomas geven toe dat het lijk niet het lijk van Jenny is. Het blijkt het lijk te zijn van Roberts vrouw, aldus de oude buurvrouw. Door deze ontdekking is de zaak rond: Jenny gebruikte Thomas om toegang tot het lab te krijgen, de drugs te stelen en af te komen van het lijk dat Robert gemaakt heeft. Vervolgens vluchten Robert en Jenny naar Zuid-Amerika.

Leonie is nog steeds treurig over het feit dat ze geen kinderen kunnen krijgen. Gelukkig heeft Thomas een krantenartikel uitgeknipt over reageerbuisbaby’s.

Analyse van de tekst

Thema

Het belangrijkste thema is schuldgevoel. Leonie voelt zich schuldig tegenover Thomas omdat zij onvruchtbaar is. Thomas voelt zich schuldig tegenover Leonie omdat hij overspel heeft gepleegd met Jenny.

Motieven

Kinderloosheid

Moord

Trouw

Spiegelbeeld

Filosofie

Titel

De kroongetuige, de buurman van het lab, denkt in het begin zeker te zijn dat Thomas het lab binnenging. Maar uiteindelijk denkt hij toch dat het onmogelijk het geval kan zijn en voelt zich een beetje schuldig.

Personages

Thomas: Hij is een medewerker van het Medisch-biologisch Laboratorium in Leiden. Hij is tegenover vrouwen nogal schuchter en in het algemeen nogal slungelig, bleek en onhandig. Hij houdt van muziek van Verdi. Rechercheur Lambert en enkele kroeggangers vinden Thomas een beetje sneu en zielig.

Leonie: heeft Frans gestudeerd (cum laude geslaagd), is erg rustig, ze onthoudt heel veel details, ze wordt achtervolgt door haar gedachtes, ze kent Thomas heel erg goed.

Jenny: jonge vrouw, knap volgens veel mannen, valt erg op met haar witte laarzen met hoge hakken, heeft meerdere relaties met mannen en vrouwen.

Lambert: rechercheur bij de politie, rond de veertig, wil Thomas schuldig krijgen, was verliefd op Jenny, erg formeel.

  

Tijd en ruimte

Het verhaal speelt zich af in Leiden, voornamelijk in het laboratorium en het huis van Thomas en Leonie. Maar ook in kroegen, het appartement van Jenny en in de gevangenis.

Het speelt zich af rond 1975, dit kan je over het algemeen niet duidelijk merken behalve bij het stuk van het vrouwenhuis.
Hierin worden zeer feministische gesprekken gevoerd.

Structuur

Het boek is opgebouwd in vijf delen:

1.      De muizentorsage

2.      Een korte briefwisseling

3.      Het dagboek van Leonie

4.      Het proces

5.      De zwarte vogels

In deel 1 wordt bekendgemaakt dat Jenny is verdwenen en dat Thomas hierom moet vastzitten.

In deel 2 zitten de brieven die worden uitgewisseld tussen Leonie en Thomas.

In deel 3 krijg je dagboek fragmenten te zien van Leonie. Deze lopen van 8 september tot en met begin november.

In deel 4 wordt het proces beschreven waarin Thomas voor de rechter moet verschijnen.

In deel 5  wordt het verhaal helemaal duidelijk en kom je erachter hoe alles in elkaar zit.

Perspectief

Het verhaal is geschreven in een meervoudige ik-vertelsituatie. In hoofdstuk 1 is Thomas de ik-persoon. In het tweede hoofdstuk schrijven Thomas en Leonie allebei brieven in de ik-vorm. In hoofdstuk 3 tot en met 5 ligt het perspectief bij Leonie. Hierdoor wordt de spanning opgevoerd: allerlei raadselen blijven voorlopig onopgelost. In hoofdstuk 1 onthoudt Thomas de lezer belangrijke informatie: hij vertelt niet wat er verder in de onweersnacht gebeurde.

Stijl

Maarten schrijft afwisselend met lange en korte zinnen. Vanaf het begin van het boek wil je graag weten wat er nou gebeurd is in de nacht van de verdwijning van Jenny.

Eigen mening

Het onderwerp is interessant, je moet goed opletten welke aanwijzingen worden gegeven. Vanaf het begin van het boek word je echt nieuwsgierig naar wie het gedaan heeft.

Het was een verrassend verhaal want vanaf het begin denk je dat Thomas de schuldige is maar uiteindelijk bleek toch dat Jenny helemaal niet dood was. Maar dat Robert en Jenny drugs hebben gestolen uit het lab.

De verhaallijn was heel erg duidelijk, alleen aan het begin val je echt zo in het verhaal. Daardoor was eerst moeilijk de link te leggen met wie Jenny en Thomas nu waren.

Het was fijn dat je verschillende ik-vertellers had. Hierdoor kon je het verhaal vanuit Leonie en Thomas zien. En begreep je ook waarom ze dingen doen.

Het taalgebruik was verrassend goed. De meeste detectives zijn moeilijk te begrijpen maar dat viel bij dit boek heel erg mee.

Duits- Samenvatting Die Frau vom Checkpoint Charlie- Jutta Gallus

Samenvatting Die Frau vom Checkpoint Charlie

Fluchtpläne:

Van een (inmiddels vroegere) collega Kerstin krijgt Jutta een briefje met haar adres waar ze vervolgens naar Mirco moest vragen. Mirco (met een Jugoslavisch accent) regelt voor haar een vlucht naar het westen. Wel kost dit 50000 Mark en een aanbetaling van 5000 Mark. Eerst vertrouwt ze het niet omdat de aanbetaling zo hoog is. Maar toch is geld niet het probleem omdat ze genoeg van haar vader heeft ontvangen en ze heeft veel goede verhalen over Jugoslaven gehoord.

Op donderdag gaat ze weer naar Mirco en ontvangt van hem dan het pakketje waarmee ze naar het westen kan in ruil voor het geld.

De avond voor de reis gaat ze nog naar het graf van haar moeder om daar de lievelingsbloemen van haar moeder te brengen. Daar vraagt ze zich weer af waarom ze niet met haar vader is meegegaan naar Aachen in plaats van naar haar moeder te luisteren die terug wou naar Dresden. Haar vader zond haar regelmatig pakjes maar toch vond ze het jammer dat hun gezin gescheiden was.

Haar vader ging trouwen, waardoor haar moeder ook een nieuwe man zocht, daardoor kreeg ze nog een broer. Uiteindelijk stierf haar stiefvader want hij was heel erg ziek.  Haar moeder werd ongelukkig in Dresden. Soms hadden ze het idee om dan samen naar het oosten te gaan .

Ze trouwde en kreeg twee kinderen, Claudia en Beate. Maar toch was ze niet gelukkig. Ze wilde naar het westen en voelde zich slechts kort gelukkig met haar man.

Die Flucht:

Ze hebben er alle drie zin in , in het westen. Ze willen opa graag ontmoeten en verlangen naar de vrijheid. Jutta behandelt haar dochters als een partner, waardoor ze ook meehelpen in het huishouden. In beide tassen van de meiden heeft ze 2000 Mark gestopt, voor noodgevallen. Het is heel erg warm en ze rusten even uit. Ze drinken wat en plotseling wordt de handtas gestolen. Alles zat erin: de paspoorten, het rijbewijs en het geld.

Jutta vraagt zich af waarom dit nu een dag voor de vlucht moet gebeuren. Ze moeten wachten op Milan, want die zou hun meer vertellen over de reis naar Bukarest. De kinderen raken in paniek want weten niet meer wat er gaat gebeuren. Die nacht kan ze bijna niet slapen. Ze belt uiteindelijk haar oom Martin in het westen op. 

Ze komt tot een geniaal plan, om naar de Botschaft te gaan. De vrouw van der Botschaft der Bundesrepublik Deutschland in Bukarest is heel vriendelijk. Ze moet nieuwe pasfoto’s maken en dan kunnen er paspoorten gemaakt worden. Alleen had ze niet gedacht aan het visum. Ze werd bang maar bedacht zich dat niemand haar wat kon doen omdat op papier stond: Jutta Gallus-Wagner wonend in Bad Wildungen. Bij de militie waren ze echter wantrouwend. Daardoor moest ze haar documenten daar laten en kon ze ze pas om zes uur ophalen.

Plotseling wordt Jutta aangehouden door dri e mannen. Ze deed alsof er niets aan de hand was en vroeg wat er is. De mannen zeggen dat er iets niet klopt met de papieren. Ze moet naar het vliegveld komen. Ze voelde dat het een val was en probeerde eronder uit te komen, maar het lukte niet.

Vernehmung in Bukarest

Op het vliegveld aangekomen moet Jutta haar paspoort e.d. laten zien. De man die haar verhoort noemt de hele diefstal een truc om naar het westen te komen. De man probeert haar te laten vertellen dat ze de grens wilde passeren. Uiteindelijk lukt dat hem ook want ook de dochters worden verhoord en vertellen eerlijk wat ze van plan waren. Op het vliegveld geeft ze een stewardess een brief, die ze moet afleveren bij het Ambt voor Binnenlandse relaties in Bonn. Vijf dagen worden ze op het vliegveld vastgehouden. Op 1 september gaan ze vliegen met de binnenlandse vlucht. Ook tijdens deze vlucht wordt Jutta weer ondervraagd. De kinderen gaan samen naar een tehuis.

Die Untersuchungshaft

De eerste nacht bracht ze door in de Stasi-U-Haft. Daar wordt ze behandeld als gevangene (er worden foto’s gemaakt, vingerafdrukken gemaakt e.d.). Daarna komt ze in een 1 persoons krankenzimmer. Vervolgens komt ze in een kamer die ze deelt met Ilse en Birgit. 3 Weken lang wordt Jutta dagelijks verhoord. Steeds dezelfde vragen, over hoe ze bij de reis kwam en wie mee hebben geholpen. Ze dwingen haar het te vertellen door de straf steeds hoger te maken. De ondervrager doet alsof ze helemaal niet van haar kinderen houdt door al deze acties. Ze hoort via-via dat haar kinderen in een kinderheim in Munzig zitten. De ondervrager begint over de tv-serie waar haar dochter Claudia in speelt en biedt haar aan dat ze deze mag kijken, door de serie wordt ze erg emotioneel. Wel vindt ze het vreemd dat ze hier niets voor hoeft te doen.

Das Urteil und Hoheneck

Door Manfred Kurze wordt haar straf voorgelezen: 3 jaar gevangenisstraf. Ze moet het uitzitten in de vrouwengevangenis in Hoheneck. Ze vindt het belachelijk dat ze zo’n hoge straf krijgt terwijl ze niemand pijn heeft gedaan of heeft beledigd. Ze wil vrijheid en geen dictatuur meer. Op 5 januari vertrekt haar trein naar Hoheneck. Het is totaal niet hygiënisch en lijkt op een zwijnenstal. Ze stoppen hormonen in het eten om het allemaal nog onmenselijker te maken. Ze verlangt hier naar de dood en rust. Het meest bezorgd is ze om het feit dat Beate en Claudia haar misschien niet meer zullen vertrouwen. Met Elke (bijnaam Fussel), ook een vrouw die daar zit, praat ze regelmatig. Door haar kan ze het wat meer aan. Wanneer Elke een Amerikaans lied zingt wordt ze meegenomen en komt ze twee weken later helemaal mager terug. Uiteindelijk ging Fussel naar het westen na 18 maanden uitgezeten te hebben. Jutta wordt verplicht deel te nemen aan politiek onderwijs, maar dit doet ze niet. Ze wordt met andere vrouwen weleens naar een kamer gebracht waar ze wijdbeens moeten gaan staan en waar ze worden betast om te laten zien wie de macht heeft.

In april wordt ze naar het ministerie van Staatssicherheit gebracht. Ze bieden haar aan dat ze naar het westen mag maar dan zonder kinderen. Ze neemt het aanbod aan want ze kan niet langer meer in zo’n staat leven.  Ze proberen haar nog om te praten door haar te zeggen dat ze niet van haar kinderen houdt, anders was ze wel hier gebleven.

Entlassung in den Westen

Op 17 februari 1984 gaat ze naar de Karl-Marx Stadt. Hier treft ze Heidi weer, ze vertelt over haar zoon die waarschijnlijk ontvoerd is. Elke woensdag is er transport, iedereen hoopt dan weer dat hun naam genoemd wordt.

Jutta moet eerst nog in een cel verblijven, voor twee maanden. Hier wordt haar verteld dat haar dochters geen visum kunnen krijgen voor West-Duitsland en dat haar kinderen bij de ex-man wonen. Ze proberen haar nog steeds in het oosten te houden voor haar kinderen. Als ze naar het westen gaat moet ze ook haar opvoedingsrecht afstaan. Jutta ondertekende de verklaring want ze had nog genoeg kansen om met haar kinderen in contact te blijven. Ze krijgt een telegram dat zegt dat haar vader in het ziekenhuis ligt en nu een longoperatie ondergaat. Jutta ontvangt de vluchtpapieren zodat ze eindelijk naar het Westen kan. Op 17 februari kwam ze van Hoheneck van het transport en op 18 april zal ze eindelijk naar Gieβen vertrekken en ook haar rijbewijs werd weer terug gegeven.

Toen ze over de grens was werd ze hartelijk ontvangen met broodjes en sap. Voor Jutta was de vrijheid zo overweldigend dat ze het niet echt kon bevatten. In Gieβen deelde ze haar kamer vier vrouwen. Bij de BND werden ze tot in detail uitgehoord over het leven in het oosten. Hier kon je weer gewoon vers fruit kopen. Als alle adressen uitgewisseld zijn, ging Jutta met de trein naar Bad Wildungen, naar haar oom. Twee jaar later dan gepland en zonder meiden maar wel een ervaring rijker.

Der Kampf um Claudia und Beate

Toen Jutta door oom Martin werd opgehaald, hoorde ze dat haar vader aan een longembolie is overleden. Ze had zo gehoopt om met haar vader over haar moeder e.d. te kunnen praten, nu heeft ze alleen Martin en tante Ilse nog. Jutta wil niet afhankelijk zijn dus huurt ze een kleine zolderkamer in Lobbach, daarna een huis in Stuttgart-Weilimdorf. Ondertussen heeft ze brieven naar hulporganisaties gestuurd om haar dochters terug te krijgen, ze zagen helaas geen mogelijkheden concreet te handelen. Tijdens een evenement van de IGFM (Internationalen Gesellschaft für Menschenrechte) ontmoet ze Erhard Göhl. Door hem krijgt ze een plek in ZDF-Magazin. Hierdoor krijgt ze bekendheid (ze heeft ook een protestactie bij checkpoint charlie gehouden). Er kwamen mensen van radio en TV op haar af. Ondertussen ging ze ook in hongerstaking want ze wil haar kinderen terug (die bekendheid kan haar daar bij helpen). Ze weet niet of alles wel helpt, want ze hoort maar niets van de DDR. Ze besluit de broeder (Claus) te ontmoeten in Praag, van hem krijgt ze tekeningen van haar kinderen en andere spullen. Ze gaf hem groente en fruit voor de meiden mee. De kinderen mogen maar niet terug, de DDR probeert alles om ze in het land te houden.

Op zondag middag ontmoet ze Gerhard Löwenthal. Ze praat met hem over dat ze haar kinderen zo erg mist. Dat het enige lichtpunt is dat ze Fussel af en toe ziet, ze geeft Jutta weer moed. Ze gaat, in plaats van kerst te vieren, naar de DDR-vertegenwoordiging. Daar ontmoet ze een Amerikaanse journalist die Jutta een reportage zal sturen.

Ze krijgt een brief van een man die post naar de DDR kan sturen en weer kan ontvangen. Hier maakt Jutta gebruik van, dan kan ze tenminste in contact met haar dochters blijven. Veel hulp krijgt ze ook van Erich und Inge Danschat (van organisatie Hilfrufe von Drüben) die haar een luisterend oor bieden. Door hulp van de IGFM kan ze tegen het bestaan van de DDR protesteren.

Voor april 1985 werd een audiëntie van Erich Honecker bij de paus aangekondigd. Daardoor ging Jutta ook protesteren (om extra druk op de paus te krijgen). Hiervoor wordt ze opgepakt en moet ze in een cel verblijven. Uiteindelijk komt ze vrij door de IGFM met een aantal journalisten.

De volgende dag ontmoet ze de paus. De paus vindt dat kinderen bij hun moeder moeten zijn. Daarna gaat ze met Gisela Mauritz naar het ministerie voor binnenlandse zaken. Ze hoort verhalen van anderen, die net als haar iets met de DDR hebben. Haar conclusie is dat alles eigenlijk toebehoord aan de DDR (de mensen, de gezondheid, het land e.d.). De SED moet ervoor zorgen dat mensen trouw blijven aan de DDR.

In juli 1985 is de 10^e KSZE-konferenz in Helsinki, hier gaan ministers van 30 landen met elkaar praten over de wereld. Jutta maakt zich met handboeien vast en gooit de sleutel weg. Op haar shirt heeft ze staan: GROBE MENSCHENRECHTSVERLETZUNG IN DER DDR! KINDER DÜRFEN NICHT ZU IHRER MUTTER! Mensen wilden haar weghalen, maar dat lukte niet. Een massa mensen kwam om haar heen staan evenals journalisten. Door politie wordt ze meegenomen, maar ze had zich voorbereid met een brief voor Hans-Dietrich Genscher (minister).

In een hotel ontmoet Jutta Gallus Hans-Dietrich. Hij vertelt haar dat het oosten en westen niet zo goed kunnen samen werken. Hij zal met mr. Fischer overleggen, Jutta maakt van de situatie gebruik door ook naar Oskar Fischer te gaan en vertelt daar nogmaals haar verhaal. Hij zegt dat hij ook de andere kant van het verhaal wil horen om eerlijk te kunnen oordelen. Als ze het hotel uit loopt krijgt ze een brief: voor een persconferentie. Ze belt met iemand van de JGFM maar ze zeggen dat ze het beter niet kan doen. Ze doet het dus ook niet.

Die Kinder kommen

Als reactie op Helsinki ontvangt Jutta een brief waarin staat dat ze druk bezig zijn om het voor elkaar te krijgen haar dochters naar het westen te krijgen. Van de IGFM krijgt ze een uitnodiging voor de 25 jaar Berliner Mauer. Ze heeft een protest doek in haar shirt gestopt waarop staat: KEINE GROSSEN SPRÜCHE-VIER JAHRE TRENNUNG VON MEINEN KINDERN SIND GENUG. Hierdoor krijgt ze nog meer aandacht en ruzie met Walter Priesnitz. 17 maanden heeft ze niets meer van zich laten horen, dan krijgt ze een briefje van haar kinderen (14-01-1988) waarop staat dat ze heel graag naar huis willen. Waarschijnlijk heeft Alfred Dregger hier iets mee te maken. Ze spreekt hem aan, hij kan haar helaas geen antwoord geven op de vraag of er al een uitspraak is. Walter Friesnitz vertelt haar dat haar dochters dit jaar nog thuis komen, hier gelooft Jutta in.

De DDR heeft van alles aangeboden om de dochters in het oosten te houden, maar ze willen niet. Uit Berlijn krijgt ze een brief van Dr. Vogel dat haar kinderen naar huis mogen. En eindelijk op 24 augustus 1988 ontvangt ze een telegram dat ze eraan komen. Na 6 jaar zijn ze er eindelijk weer, het is een gelukkig samenzijn met veel tranen en knuffels.

Im Kaufhaus des Westens

In KaDeWe in Berlijn gaan de drie dames winkelen, Beate en Claudia vinden het maar raar, al die producten waar ze in het oosten zo lang voor moesten wachten hier gewoon los in de winkel liggen. De dochters zijn heel volwassen geworden. Jutta ontdekt dat ze hun geld nog in de rugtas hebben (4000 Mark), waar 5 jaar gevangenis op staat. Gerhard Löwenthal geeft ze een warm welkom. Overal zijn fotografen, waardoor ze heel laat weer thuis komen. Eindelijk is Jutta tevreden.

Oh wie schön ist Amerika

De drie vrouwen hebben een reis naar Amerika geboekt. In Washington gaan ze met een limousine rondrijden en langs het witte huis. In Miami gaan ze naar het strand en naar Walt Disney. De dochters gaan na de reis weer naar school, en Jutta werkt als handelsvertegenwoordigster in reclameborden op sportvelden. Zo heeft ze genoeg vrije tijd om te kunnen genieten van haar dochters. Jutta ontdekt ook dat het niet goedkoop is om in het westen te leven, door allerlei verzekeringen en schoolkosten.

Adventsfeier für Häftlinge

500 mensen komen samen om vrijheid te vieren van de DDR. Veel van hen hebben nog familie in het oosten. Claudia en Beate zingen een eigen gemaakt lied over het scheiden van kinderen en hun ouders. De meiden hebben aansluiting op het gymnasium gevonden. Het kost Jutta veel moeite om het gezin te onderhouden.

August 1989

Één jaar later en met een reis naar Mallorca in het vooruitzicht, krijgt Jutta een brief om een jong paar uit Dresden naar het Westen te krijgen. Ze twijfelt want ze wil zelf geen gevaar lopen maar wel mensen helpen die ook in dezelfde situatie zitten als zij zat. Uiteindelijk doet ze het toch en brengt ze eerst de vrouw in de kofferbak weg en later haalt ze de man uit het oosten op en brengt ze die naar het westen. Er gebeurt niets. De vrouwen vieren 25 Augustus weer omdat het dan precies een jaar geleden is dat ze weer samen kwamen. Jutta is bang voor een burgeroorlog door al die demonstranten op straat. Ze doet mee met een actie ‘de muur moet weg’. De tegenpartij vindt dat de Berlijnse Muur een heus bouwwerk is. Ze zegt dat zij vindt dat mensen die ingemuurd zitten niet vrij zijn. Niet alle westelijke partijen zijn tegen de muur, wat Jutta niet begrijpt. De uitvluchtmogelijkheden worden steeds kleiner. De IGFM hoort dat de russen onder geen omstandigheden de kazernes gaat verlaten. Alle mensen gaan protesteren, en uiteindelijk gaat de grens open. Iedereen is blij en vrolijk als het op de TV te zien is. Jutta kan niet goed slapen want nu zijn niet alleen de ‘gewone burgers’ vrij maar ook mensen vòòr de dictatuur.

Akteneinsicht in Dresden

Beate heeft een danschoreografie voor haar eindopdracht gemaakt. Jutta en Claudia mogen ook komen kijken. Ze heeft een ‘muur dans’ gemaakt ter ere van haar moeder , die heeft gestreden voor hun vrijheid maar ook die van Duitsland. Inmiddels verdient Jutta genoeg om een huis in Starnberg te kunnen huren. Nog steeds durft Jutta niet terug naar Dresden, ze vertrouwt het nog niet. De meiden willen ook niet terug, want ze hebben in München vriendschap gesloten.

Bettina Franke zegt dat Jutta even een formulier moet invullen dat ze de akten overhandigd heeft gekregen. Jutta wil weten of ze nou eindelijk kan weten wat er nou precies allemaal is gebeurd. Alles staat erin, welke tijdschriften ze las en met wie ze omging en heel veel brieven van haar kinderen

Een gedicht van Romain Rolland geeft haar weer kracht om verder te gaan.

Zu Besuch in Hoheneck

De vrouwengevangenis in Hoheneck wordt verbouwd als hotel, om te voelen hoe het was om in de gevangenis te zitten. Jutta maakt het eigenlijk niets uit, die tijd is voorbij. Maar als ze uitnodiging krijgt om te komen, doet ze dat wel. Zeer emotioneel om er weer te zijn maar ze kan er zonder boos te zijn naar toe gaan. Veel vrouwen hebben hier allerlei ziektes gekregen, depressies e.d. De vrouwen die er zaten waren tussen 16-22 jaar. Sommige van hen hadden zelfs 20 jaar gevangenis straf gehad.

Jutta heeft een weekend naar Ammersee gepland met vriendinnen. Haar vriendinnen proberen voor haar weer een man te vinden maar Jutta moet er eerst niets van weten. Haar vriendinnen gaan even kaarten, maar Jutta wil even naar buiten (langs het meer lopen). Hier komt een vreemde man naast haar zitten. Hij zag er goed uit, kort haar met een bril een vriendelijk gezicht en een zeer charmante lach. Ze houden een gesprek over gezond eten. De man heet Jürgen en woont in Scheidung. Ze vinden elkaar erg leuk en gaan uiteindelijk samenwonen.

Die Talk-Show

Jutta wordt gevraagd voor een talkshow om haar geschiedenis te vertellen. Ook in de uitzending is Cornelia Froboess die over haar kinderstar-imago praat. Toen ze thuis kwam wordt ze vriendelijk ontvangen door de trotse Claudia, Beate en Jürgen. Beate is een vrije danseres in een Cabaretshow. Claudia bij een reclamebureau. Ze hielden zich niet meer bezig met politiek.

Am Checkpoint Charlie

Sinds de omkering is Jutta niet meer in Berlijn geweest. Ze ging naar het Maritim Hotel ( twee dagen voor de rest van de familie). Alles is zo anders geworden. Als ze Checkpoint Charlie nadert wordt ze heel warm, hier heeft ze al die emoties gehad. Gelukkig zullen nu de mensenrechten in de klas worden besproken en zal iedereen weten hoe belangrijk ze zijn. Nu is checkpoint charlie een gedenkplaats. Op twee afbeeldingen in het museum van checkpoint charlie staat Jutta onder de naam: Die Frau vom Checkpoint Charlie.

Als de rest er ook bij komt (d.w.z. Beate, Claudia en Jürgen) voelt het voor Jutta heel raar. Eerst helemaal zonder familie en nu volledig met familie bij Checkpoint Charlie. Jürgen vertelt haar dat hij vindt dat het tijd is voor een echt partnerschap. In de checkpoint charlie bar bestellen ze een checkpoint charlie cocktail…

Duits- Samenvatting Die Verwandlung door Franz Kafka

Die Verwandlung samenvatting Franz Kafka

Hoofdstuk 1

Gregor Samsa wordt wakker met een soort insektenpantser op zijn rug. Hij komt erachter dat hij verandert is in een insekt, een kever. In zijn kamer hangt een groot schilderij van een dame met kleding aan van bont. Samsa was voor zijn werk reiziger. Hij komt erachter dat hij niet het juiste beroep heeft gekozen, vaak kreeg hij heel slecht te eten en er zijn altijd onvriendelijk mensen ook moet hij elke morgen om 4 uur opstaan. Hij heeft zich vanochtend erg verslapen, de bediende van de chef doet altijd alles wat de chef zegt en heeft zijn afwezigheid gauw gemeld. Gregor is in z’n 5 jaar dat hij hier werkt nooit ziek geweest, zijn ouders roepen hem om te gaan werken. Hij merkt dat hij heel erg veel benen heeft en dat hij honger krijgt. Hij probeert uit bed te komen, eerst met z’n onderlichaam maar het doet alleen maar pijn. Hij zegt tegen zichzelf dat hij om kwart over acht er echt uit moet, ookal hangt er nevel. Hij spreidt zich uit over zijn bed, zo doet zijn hoofd geen pijn. Samsa hoort de deurbel, hij zou het fijn vinden als zijn vader en de dienstmeid hem gingen helpen. Gregor roept dat niemand open moet doen. De prokurist komt naar hem toe, hij had liever een jonge jongen gehad, nu krijgt hij allerlei vragen. Vader vraagt wat er met Gregor is, de prokurist zegt dat de arts naar hem moet kijken. Gregor hoort zijn zus huilen, de prokurist vraagt om een ziekteverklaring. Hij zegt dat hij zich licht in zijn hoofd voelde maar dat het nu wel beter gaat, hij neemt de trein van 8 uur wel. Hij laat zich tegen de rugleuning aanvallen en luistert zijn ouders af. Ze zeggen dat ze hem niet konden verstaan, zijn stem klonk als die van een dier. Anna moest de sleutel halen en de rest ging de dokter halen. Het vooruitzicht dat ze hem komen helpen deed hem goed. Gregor probeert met zijn mond de sleutel om te draaien, ookal heeft hij geen tanden. Het lukt hem. Zijn moeder valt hem om zijn nek en zijn vader wil hem eerst slaan maar bedenkt zich. Tegenover zijn huis zit een ziekenhuis. Gregor vraagt zich af wat de prokurist gaat vertellen aan de chef, dit verhaal is erg ongeloofwaardig. Hij beseft dat zijn baan in gevaar komt. Zijn ouders begrijpen het niet zo goed, was zijn zus er maar, dan kon zij de prokurist overtuigen. Ondanks zijn spraak+loopgebrek probeert hij de prokurist te overtuigen, de prokurist moet ondertussen heel erg lachen. Hij loopt tegen de tafel op en laat de koffie vallen. De prokurist probeert te ontsnappen via het trappenhuis. Vader pakt de stok van de prokurist vast. Doordat er een wind door het huis waait, ligt overal krantenpapier. Gregor probeert zich om te draaien en hoopt dat zijn vader zich niet wil bemoeien, hij past alleen niet door de deur. Hij probeert er scheef door te gaan, het duurt allemaal erg lang. Hij komt niet meer weg en zijn benen hangen in de lucht, er wordt op de deur geklopt en alles wordt stil.

Hoofdstuk 2

Gregor probeert te slapen maar één poot is heel erg geblesseerd en hangt er levenloos bij. Hij ruikt wat eetbaars en ziet zoete melk en wit brood, hij heeft zo’n honger. Door zijn zere linkerhelft smaakt het hem niet en kruipt terug in bed. Meestal wordt de kracht voorgelezen voor vader maar nu hoort hij niets. Hij voelt zich trots dat hij zo’n huis heeft kunnen kopen. Hij kan alleen nu nergens heen want de deur kan alleen vanaf buiten worden opengemaakt. Zijn ouders en zus laten hem met rust, tijd om orde op zaken te stellen. Het slapen wordt lastig, hij wordt wakker door hongergevoel. Hij denkt dat een einde aan dit gedoe veel beter zou zijn. Zijn zus zoekt hem. Hij wil graag dat zijn zus iets anders te eten haalt terwijl ze wegloopt met brood en melk. Ze brengt hem oude groente, rozijnen, brood, kaas en amandelen. Zijn zus doet zijn deur op slot voor wat privacy. Hij merkt dat hij geen gevoel meer heeft in zijn benen. Hij eet alles op behalve het verse eten, dit smaakt hem niet. Hij gaat terug onder zijn canapé, op deze wijze krijgt hij dagelijks ‘s ochtends te eten. De anderen praten ook niet tegen hem, hoewel hij hun wel kan verstaan. Als hij stemmen hoort gaat hij ze afluisteren. Thuis spreekt iedereen over hem, de diensmeid wou ontslag want ze vond Gregor eng. Niemand durft alleen thuis te blijven, niemand eet en drinkt in huis. Zijn vader zit weleens achter zijn Wertheim-kassa, hiermee legt hij de financiële situatie vast. Zijn doel is om zijn ouders het ongeluk te laten vergeten, het was een mooie tijd en kon zo zijn ouders en zus onderhouden.

Vroeger namen ze dankbaar zijn geld aan maar de laatste tijd deden ze ondankbaar. Zijn zus houdt heel erg van muziek en speelt viool, hij wou het conservatorium van zijn zusje financieren, hij wil dat graag op kerst mededelen. Hij beseft dat er nog aardig wat geld in huis is, hij heeft zelf nog een paar gulden. Hij had graag zijn vaders lening afbetaald. Hij kon met dit geld zijn familie hooguit 1 à 2 jaar onderhouden. Zijn vader had al 5 jaar niet gewerkt en was dik geworden, zijn moeder lijdt aan astma en zijn zusje is nog maar 17 jaar. Samsa zag dingen steeds onduidelijker, hij woont in de Charlottestrasse. Zijn zus had twee keer schoongemaakt en Gregor zou haar hier graag voor danken. Hij leed erg onder haar aanwezigheid, ze deed alsof er  niets aan de hand was. Op een dag, een maand na de gedaanteverwisseling staat Gregor voor het raam en zijn zus schrikt van hem. Hij verstopt zich onder een bedlaken zodat ze niet bang hoeft te zijn voor hem. Zijn ouders durfden niet binnen te komen maar hadden respect voor Grethe, moeder wou wel naar hem toe maar vader hield haar tegen. Hij ging graag naar de zolder, zijn zus haalde alle dingen weg die hem in de weg lagen zodat hij lekker kon kruipen. De nieuwe 17-jarige hulp bleef in de keuken dus kon haar niet helpen. Moeder hiel haar maar ze had er al gauw genoeg van, het was veel te zwaar en ze wist niet of ze Gregor hier wel mee hielp. Doordat hij twee maanden geen echt menselijk contact had gehad, was zijn knusse kamer een soort kruiphol. Zijn moeder had hem wakker geschud, hij wou alles op dezelfde plek houden alleen zijn zus was het daar niet mee eens. Ze haalde alle meubels weg behalve de canapé. Deze canapé was een soort deken waar hij zich in verstopte. Moeder schrok van de bewegende canapé en ging weg. Hij kon niet zonder zijn meubels, zijn schrijftafel had hij bijvoorbeeld gekregen toen hij mulo-scholier (handelsschool) had gezeten. Ook probeerde Grethe het schilderij mee te nemen, hij kruisde de blik van Grethe en liet duidelijk merken dat ze hem niet mee mocht nemen. Moeder zag Gregor staat tegen de muur, vader komt thuis en vroeg wat er was gebeurd. Het leek alsof vader boos en vrolijk was, toen hij vader zag schrok hij. Vader zag er helemaal niet dik en oud uit, hij droeg een blauw uniform met gouden knopen, zijn witte haar was netjes gekamd. Hij gooide zijn pet af en liep naar hem toe. Vader liep door de kamer, wat hem nogal wat moeite kostte door zijn zwakke longen. Zijn vader gooit dan appels op hem en raakt hem. Moeder rent naar hem toe, smeekt om Gregors leven te sparen.

Hoofdstuk 3

De zware verwondingen die hij had opgelopen zorgden ervoor dat hij niet zo beweeglijk meer was. Zijn ouders zagen in dat hij ook deel van de familie was, dus nu deden ze elke avond de deur voor hem open zodat hij kon meeluisteren. De gesprekken waren alleen wel minder dan vroeger, vader viel vaak in slaap, hij werd erg oud en wou niet naar bed. Moeder naaide ondergoed voor een modezaak en zijn zus was verkoopster, daarnaast leerde stenografie en Frans. Het dienstmeisje werd ingeruild voor een reusachtige werkster die ’s ochtends en ’s avonds hard ging werken. Oude familie erfstukken sieraden werden verkocht, ze wouden ook verhuizen maar ze wisten niet hoe ze Gregor moesten meenemen. Gregor was heel erg ontevreden met de manier waarom hij werd behandeld, hij kreeg steeds een beetje eten toegeschoven maar kreeg nooit iets lekkers. Zijn zus liet hem in het stof zwemmen en uiteindelijk maakt zijn moeder zijn kamer schoon. De werkster was niet bang voor hem en kwam hem vaak bekijken. Hij at bijna niets meer en kon ook niet goed meer lopen. Zijn ouders hadden, wegens gebrek aan geld, een kamer in de woning verhuurd aan 3 heren, deze waren heel erg netjes. Alles wat onbruikbaar was werd in Gregors kamer gesmeten. De mannen aten in de huiskamer en de familie at in de keuken. Op een dag speelde zijn zus viool en de mannen vroegen haar of zij in de woonkamer voor hen wou spelen. De mannen hoorden haar vioolspel nerveus aan, zijn zus speelde als nooit tevoren. Hij wil naar zijn zus toekruipen en laten zien dat hij haar vioolspel prachtig vindt. Daarnaast wil hij haar ook vertellen dat hij genoeg geld heeft om haar naar het conservatorium te laten gaan. Een van de heren wijst op Gregor en vader wil de door Gregor geamuseerde mannen geruststellen. De mannen worden woedend en willen hun huur opzeggen. Zijn zus vertelt haar ouders dat ze echt van Gregor af moeten, zo gaat het niet langer. Zijn vader zegt dat als hij hun kon verstaan dat ze een overeenkomst konden sluiten. Zijn zus zegt dat als Gregor hun zou verstaan, hij hun dit leed niet had aangedaan en dat hij uit zichzelf zou weg gaan.

 Hij kruipt naar zijn kamer, wat hem heel veel moeite kost, zijn zus doet de deur dicht en hierdoor klapt hij door zijn pootjes.

Hij kon niet meer opstaan, hij hoorde de klokken nog drie uur slaan en blies toen zijn laatste adem uit. De volgende morgen vindt de werkster hem, eerst denkt ze nog dat hij leeft maar als ze in hem prikt met een bezem ontdekt ze dat hij dood is. Toen zagen ze dat Gregor heel erg vermagerd was en verdroogd. Meneer Samsa vraagt de heren om te vertrekken. Deze dag gebruikten ze om te wandelen en brieven te schrijven. Meneer Samsa schreef aan zijn directie,  mevrouw Samsa voor haar werkgever en Grethe aan haar patroon. De werkvrouw vertrekt en zij gaan met de tram. Hierin maken ze plannen voor de toekomst, een verbetering ten opzichte van het oude. Ze zochten voor een kleine en goedkopere woning, de oude was nog door Gregor uitgezocht. De ouders zagen hun dochter Grethe opleven en ze gingen een leuke man voor haar zoeken.